Şu koca dünyada insan ne kadarcık bir şeydi; Hiçten biraz fazla! Hepi topu bu! Bunu hissetti adam. Ağrına gitti, oysa bu kadarını beklemiyordu. Çaresizliğini anladı, kafası çok karıştı. Art arda gelen bu felaketler sert çarptı adama! Kendine geldiğinde neler yapar, tahmin etmek zor değildi… Daha iyi biri mi olacak peki? Hiç sanmıyorum. “Virüs sayesinde daha iyi insanlar olacağız” umudu taşıyanların hevesleri başka felaketlere kaldı… Zira bu virüs de işe yaramadı…
İşe gidecek adam, salgından sonrası da var. İşini kaybetmeyi nasıl göze alsın? Karnı doyacak çocuğun, okul masrafları var, kira var, fatura var… Çıkıyor adam evden. Kalabalığa giriyor. Ne yapsın? Neyi tercih etsin sorumluluğu çok…
Bir de toplumun sağlığını yüklediler omuzlarına “dışarı çıkmayacaksın” dedi yetkili. Nasıl olacağını anlatmadı, topu attı sadece. Daha da ileri gitti yetkili “yoksa bu ölümlerin müsebbibi sen olursun ona göre “
Adam çaresiz. O da başladı mazeretler üretmeye de yüksek sesle diyemedi gerçekleri.
“Ama bilim adamları protein bu, elinizi yıkayın hayatınıza devam edin bir şey olmaz dedi” dedi
“Ama dua etti hoca, muska yazdırdı hanım, Allah’ın izniyle korur o” dedi
“Ama ben çok dikkat ediyorum dezenfektan taşıyorum eldiven takıyorum, bilinçliyim” dedi
“Ama biz kelle paça, sarımsak, soğan yiyoruz bize bulaşamaz o ilet” dedi
Dedi, dedi…
Ama biliyordu be hocam, biliyordu; mevzu bu değildi…
O yüzden kızdı hem de en çok sarıldığı, inandığı şeylere kızdı…
Güvenip de oy verdiği yöneticilere de söylendi içinden ama oy vermediklerine yüksek sesle kızdı adam;
“Yalan söylüyorlar, gerçekleri gizliyorlar, çaresizliğime çözüm bulmuyorlar, yapabilecekleri şeyler var yapmıyorlar, umurlarında bile değil ne canım ne cananım” dedi
Medet umduğu bilimin çaresizliğine kızdı. Tedavi üretemedikleri için tedbir önerileri anlatan doktorları dinlemedi bile ,
“Boş konuşuyorsunuz” dedi
Dini imanı para olanlara kızdı;
“Ekonomi kavgasının bedelini biz ödüyoruz “bi kira, bi fatura, bir de soframa aş kadarını istedim ben. Bi sığdıramadınız bizi şu koca dünyaya” dedi
İnancına da kırıldı biraz. Belki de ilk kez sorguladı. Yüzü kızardı ama sordu çaresizce
“ Yardım etmeyecek misin artık?” dedi
Adam doldu hocam…
Gönüllü karantina mı? Paşa gönlünün söz hakkı yoktu ki bu adamın.
Adam bağırdı artık ve haklıydı
OHA- L artık dedi…
Bir cevap yazın