Sanki unutmuş gibi yapıp devam ediyorum. Bi an boğazım tıkanıyor olmadık bir yerde; içimde konuyu değiştiriyorum. Ne yaparsam yapayım bastıramıyorum
bu acıyı, yokmuş gibi yaşayamıyorum! Bütün gün hayatıma devam edip gece olunca içimden sessiz çığlıklar atmaktan kaburga kemiklerim acımaya başladı.
yol arkadaşımdın ya sen benim. hayallerim için ordan oraya basıp giderken, yalnız değilim ki pufiyle yaşıyorum derken, iki kişilik sofra kurarken kışın yanım, yazın ayak ucum yerinken… saçma sapan hallerimin, anlamsız gülüşlerimin ya da salya sümük ağlamalarımın tek şahidiyken …
sabahın 4’ünde saklanbaç oynanır mıydı, oynuyorduk işte! O kadar bize aitti hayat. Bastın gittin İzmir güzeli. Şimdi ağlarken karşıma geçip boncuk boncuk bakan iki göz yok. Yemin ediyorum boğulucam bu yastıkların altında!
Korkuların, kaygıların umursamazlığın kol gezdiği bu dünyada ilk meleğimdin sen benim, ilk ödevim , ilk göz ağrım…
sen şimdi esas alemdesin…
benimse artık kırık bir kanadım …
Bir cevap yazın