Bir anda oldu. Seni gördüm. Gözlerine baktım; öyle uzunca bir süre. İçimin ezildiğini kalbimin sızısından anladım. Korkunç bir suçluluk duygusu kapladı sonra tüm bedenimi. ..
Ben sana iyi davranmadım değil mi? Çok hırpaladım. Öyle çok sorumluluğu omuzlarına yükledim ki yıprattım seni.
Gözlerin… Ne kadar da masum. .. Öyle bırakabilseydim keşke diyeceğim ama başarabilen var mı bunu acaba?
Şuan o gözler böyle bakmıyor, yorgun üstelik etrafı mor halkalarla dolu… Bir de pişmanlıkları var ki onları açmayalım hiç, biliyosun işte !
Hatırlıyorum hayallerini biliyor musun, hepsini hemde… Bazılarını gerçekleştirdim oysa daha fazlasını yapabilirdim.
Geç mi kaldım? Hayır! Can bedende duruyor yani tam olarak ordasın.
Bedenim değişti doğru, kısmen nedenlerim de değişti ama hala içimdesin küçük kız.
Biliyorum bunca zaman çok haksızlık ettim sana. Telafisi mümkün mü bilemiyorum.
Yüzleşmek dedikleri şey bu olsa gerek! Aynaya baktığında gördüğün suret değil; çocukluk fotoğrafında gördüğün o gözler…
İnsan kendi çocukluğunu harcarken ne kadar da acımasız oluyormuş …
Bir cevap yazın